KERSTAVOND
december 2024
‘…… Had iemand de pastorie gezien waarin hij leven moest? Donker en spookachtig groeide het dennenbos tot vlak voor zijn vensters. De zwarte zolderingen dropen van het vocht; het water liep langs de beschimmelde muren…’
Met een zucht sloot mevrouw Evers het boek. Daar werd ze ook niet vrolijk van. Ze zat in de bibliotheek van de Matchzo en had zomaar een boek uit de kast getrokken: Gosta Berling, heette het. Ze was erin gaan bladeren en had tot dit stukje gelezen, over een dominee die aan de drank was geraakt. Te somber! Ze stopte het terug in de kast, deed haar jas aan, pakte haar rollator en schuifelde naar buiten. Door de donker wordende middag liep ze op huis aan. Binnen ging ze in de grote stoel bij het raam zitten. Liet het licht nog even uit en zag hoe de avond langzaam haar kleine kamer vulde. Buiten brandden de straatlantaarns en wierpen lichtbanen op het laminaat.
Opeens verscheen een kinderhoofdje voor het raam, de handjes tegen het glas gedrukt. Het meisje tuurde naar binnen, tot ze ineens de oude dame in de stoel opmerkte. Snel dook het kind weg. Mevrouw Evers glimlachte even. Het leek haar een van de nieuwe buurkinderen. Een jong stel was een paar weken ervoor in de woning getrokken. Deze stond leeg nadat haar lieve buurman, een weduwnaar, plotseling was overleden. Hij had haar eenzame dagen na de dood van haar man, Frank, wat lichter gemaakt. Maar nu was ook hij weg. Ze kreeg een brok in haar keel nu ze eraan dacht.
Ze stond op en rommelde wat in de keuken. ‘Ach, eigenlijk had ze geen trek.’ Ze smeerde een plak ontbijtkoek en nam een glas water mee naar de kamer. De avond leek zich eindeloos uit te strekken. Kort had ze de TV aangezet, maar al het lawaai en de vrolijkheid was haar al snel teveel en zo verstreek haar avond in stilte en een gevoel van grote eenzaamheid; haar eerste kerstavond zonder Frank!
Daar ging de bel. Ze schrok op, moest even weggedommeld zijn. Ze schoof het gordijn opzij en zag de nieuwe buurvrouw voor de deur staan. “Dag, mevrouw, sorry, dat ik nog zo laat stoor, maar mijn dochtertje zag u in het donker voor het raam zitten en we dachten, we hebben helemaal nog niet goed kennis met u gemaakt. Zou u het leuk vinden om even bij ons langs te komen?” Het overviel mevrouw Evers, ze aarzelde, maar toen vermande ze zich en liep achter buurvrouw aan. Binnen zag ze de bijna lege kamer. Ze waren duidelijk nog niet helemaal ingericht, maar in de hoek straalde een grote kerstboom. Buurman kwam met uitgestoken hand op haar af en bood haar de enige makkelijke stoel aan. “Wilt u een glaasje glühwein?”
Ze voelde zich al snel op haar gemak en genoot van de belangstellende vragen van het jonge stel. Het was al laat toen ze rozig naar huis ging en nog even neerplofte in haar stoel. ‘Nee’, ze stond weer op, stak een paar kaarsen aan en zocht een kerstdienst op de radio. Terwijl de oude liederen de kamer vulden, voelde ze zich veel lichter die kerstnacht.
